Psychodynamische Psychotherapie & EMDR bij Complex Trauma in Mechelen – Antwerpen - Lier

Psychotherapie is geen snelle ingreep en geen techniek die iets wegneemt. Het is een weg die groeit op het ritme van vertrouwen. Een proces waarin we stilaan betekenis geven aan wat je draagt – en waarin heling mogelijk wordt.

Wat je hier mag verwachten

Ruimte, vertraging, diepgang – en een oprechte ontmoeting.
Een ontmoeting met jezelf.
Met wat tot nu toe onderhuids bleef.
Met datgene wat misschien al lang wacht om eindelijk gezien te worden.
Een proces dat tijd en afstemming vraagt.
Een weg waarin je aanwezig mag zijn met alles wat er is – zonder haast, zonder druk om te “moeten veranderen”.
Samen zoeken we naar betekenis, naar vertrouwen, naar de ruimte om opnieuw te voelen en stilaan te helen.

Wat dit níet is – en wat het wél wil zijn

Geen kant-en-klare antwoorden of snelle technieken die iets ‘wegmaken’.
Er bestaat geen pil tegen trauma, hechtingswonden of chronische innerlijke spanningen.
En therapie is ook geen product dat je simpelweg consumeert of afneemt.

Sommige vragen zoals ‘,- Hoeveel sessies gaat dit duren?’,- passen misschien beter bij andere vormen van hulpverlening.
Hier werk ik op een ander ritme. Een ritme dat niet gestuurd wordt door snelheid, maar door afstemming, proces en vertrouwen.

Hoewel mijn werk ook rust op een stevige wetenschappelijke en klinische basis, volg ik niet het huidige medische vertoog dat zich steeds nadrukkelijker ook in de psychologie nestelt. Waar dat vertoog de mens quasi uitsluitend nog maar herleidt tot meetbare data, zie ik vooral de persoon die probeert betekenis te geven aan wat moeilijk te dragen is.

Ik luister niet naar de klacht als een symptoom dat ‘geëlimineerd’ moet worden, maar naar de stem die erin verborgen zit.
Psychisch lijden is zelden een fout in het systeem, maar een vorm van taal van het subject — een manifestatie van verlangen, gemis of conflict.
Het is een taal die gehoord wil worden.

Psychotherapie is voor mij niet enkel een reeks technieken of protocollen, maar in de allereerste plaats een ontmoeting. Een zoektocht die zich niet laat haasten, waar stiltes even waardevol zijn als woorden. In die ruimte kan iets verschuiven: betekenis, verbinding, mildheid tegenover het eigen verhaal.

Niet alles wat telt, laat zich meten. En niet alles wat we meten, telt werkelijk. (dwz. Niet alles wat het huidige medische vertoog hierin meet, staat gelijk aan het mentaal welzijn van de cliënt. Dat blijft fundamenteel menselijk, uniek en niet te herleiden tot cijfers of protocollen.)

Zeker bij complexere trajecten gaat het niet om een pad met een einddatum, maar om een proces dat onderweg iets blootlegt – waar het soms schuurt met de illusie van hoe we willen lijken tegenover de Ander, en hoe we in werkelijkheid ervaren worden. .

Voor wie is deze weg bedoeld?

Voor wie leeft met een structureel laag zelfbeeld, verlatings- en bindingsangst, complex trauma, persoonlijkheidskwetsuren of kwetsuren in de hechting, betekent psychotherapie meestal het volgende:
• Opnieuw leren voelen wat ooit niet gevoeld mocht worden
• (Her)ontdekken wie je werkelijk bent – voorbij de overlevingsmechanismen en overtuigingen die ooit nodig waren, maar vandaag niet meer dienen
• En stap voor stap opnieuw leren vertrouwen – in jezelf, in de ander, in verbondenheid

Dit is zelden een kort traject.
En het verloopt zelden in rechte lijn.
Psychotherapie is hier geen product dat je afneemt, maar een proces van betrokken aanwezigheid – waarin jij zelf medeschepper bent van jouw heling.
Op jouw ritme, met jouw verhaal, en met het stille verlangen dat je vooruitduwt, zonder dat je precies weet waarheen.

En wat als het om een afgebakend trauma gaat?

Tegelijk is er ook ruimte voor kortere trajecten bij meer afgelijnde trauma’s, zoals bij Type I-trauma: na een ongeval, geweldsincident of verlieservaring. Wanneer er voldoende stabiliteit en draagkracht aanwezig zijn, kan er met behulp van EMDR gericht gewerkt worden aan verwerking.

Welke vorm jouw traject hier ook aanneemt – de essentie blijft dezelfde: veiligheid, afstemming en zorg. En therapie gaat niet alleen over verwerken, maar ook over het onder ogen zien van dat verschil tussen hoe we willen lijken en hoe we in werkelijkheid ervaren worden. En misschien, onderweg, even stoten op dat restje verlangen dat zich niet laat stillen, maar je wel in beweging houdt.