Sinds de 'Publlcatie' in De Morgen van 30 juni 2019, is deze foto me altijd bijgebleven en maakt tot op de dag van vandaag nog altijd een diepe indruk en de cliënten met wie ik werk rond verwerking van psychotrauma. De ogen van dit 5 jarig meisje uit Raqqa, (in het ex-kalifaat van I.S.) verraden een heel leven, zoals "De Morgen" dit ook destijds mooi verwoordde. Het verhaal hierachter is ronduit schrijnend en is voor ons als westerse maatschappij amper te bevatten. Kinderen die in oorlogsgebied opgroeien,- als men al van opgroei mogelijkheden kan spreken ,- lopen vaak al heel vroeg in hun leven trauma op waarbij de kans groot is dat ze deze voor de rest van hun leven zullen meedragen.

Tim Dirven, - De fotograaf van deze foto, - vertelde me dat de vader van het meisje werd getroffen door één van de mijnen (I.E.D),- die I.S. achter liet net voor ze werden verjaagd uit Raqqa,-  en hierdoor beide benen verloor. Hierdoor kon hij zijn gezin niet meer onderhouden. De moeder bleek,- anders dan haar vader,- wat afwijzend te staan t.o.v. haar, maar was tegelijkertijd ook zo wanhopig dat ze de fotograaf smeekte om haar mee te nemen naar Belgie, in de hoop van haar zo een betere toekomst te kunnen bieden.  De kans dat het meisje deze "smeekbede" heeft gehoord is groot, hoewel men het niet 100% zeker weet.
Het meemaken van een gewelddadige burgeroorlog, de woonst van dit gezin dat quasi volledig was vernield, haar vader beide benen zien verliezen en haar moeder die zo wanhopig is dat ze zelfs bereid was van haar af te staan wordt in het brein van een kind helemaal anders verwerkt dan hoe dat volwassen,- die anders dan kinderen wel abstract en formeel kunnen denken,- dat doen. (Vergeet niet dat het verwerken dergelijke traumata door volwassenen ook heel moeilijk zijn). 

Binnen onze contreien gaat het hier niet over oorlogsgeweld, maar eerder over een combinatie van aanhoudend structureel verbaal, fysiek en/of seksueel geweld en/of ernstige verwaarlozing, langdurig extreem pestgedrag waarvan men getuige is geweest en/of zelf heeft doorgemaakt. 
Kinderen van dezelfde leeftijd als het meisje hiernaast op de foto, die met structureel aanhoudend trauma worden geconfronteerd ,- en dit reikt zelfs tot een stuk tijdens de puberteit, beschikken lang niet over hetzelfde relativeringsvermogen als volwassenen en kunnen vaker,- zeker als de omgeving dit ook niet faciliteert,- traumata veel moeilijker plaatsen en/of verwerken. Hierdoor kunnen er schuldgevoelens, chronische diffuse angst, verdriet, boosheid, reddeloosheid, minderwaardigheidsgevoelens en gevoelens van wantrouwen ontstaan die zich vertalen in allerhande destructieve coping en uitingsvormen en op hun beurt zich vastzetten in de persoonlijkheid en onbewuste van de (vaak immiddels volwassen) betrokkene. Vaak ontwikkelen deze kinderen later in hun ontwikkeling ernstige angst, dissociatie en persoonlijkheidsstoornissen.

Last but not least. Kinderen die opgroeien in moeilijke en of disfunctionele (gezins) context-structuren, worden geregeld ook slachtoffer van "destructieve" parentificatie en dragen "roulerende" rekeningen waarin (en vaak onbewust en non-intentioneel) onverwerkt trauma van de volwassene werd overgedragen op het kind. Indien hier geen aandacht aan wordt besteed, is dat een proces dat zich van generatie op generatie herhaalt. (Leestijd +- 2,5 minuten)